Πως αλλάζουν οι άνθρωποι.
Και ξαφνικά σου δίνουν την προτεραιότητα στο ταμείο. Τους χαμογελάς, τους ευχαριστείς αλλά μένουν ανέκφραστοι. Καταλαβαίνεις πλέον πως δεν είναι ευγένεια.
Φόβος είναι. Καχυποψία και απόσταση ασφαλείας. Πας στη δουλειά τα ίδια. Απομακρύνονται από κοντά σου λες και έχεις ιλαρά.
Συνηθίζουν μετά από ώρα και σου ξαναχαμογελούν.
Ήρθε η ώρα για το διάλειμμα.
Πάλι το ίδιο θέμα. Ξανά και ξανά από την αρχή της εβδομάδας. Μόνον που τώρα μπαίνουν και οι αμφιβολίες για την ασφάλεια των θέσεων της εργασίας μας.
Ένας συνάδελφος προσπαθεί να αστειευτεί.,. Το προσωπικό του γραφείου, χαιρετά από μακρυά.
Δεν επιτρέπονται πλέον άλλα άτομα εκτός του προσωπικού στην αποθήκη.
Οι οδηγεί από έξω. Για την δική τους και την δική μας ασφάλεια.
. Είναι όνειρο; Είναι εφιάλτης;
Όχι πλέον. Είναι η πραγματικότητα.
Είναι η ευκαιρία μας για προσευχή. Είναι η ευκαιρία μας να ασχοληθούμε με την οικογένειά μας, να διαβάσουμε εκείνο το βιβλίο που μας άφησε η γιαγιά πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Θα μετρήσουμε τους φίλους μας, θα μετρήσουμε την υπομονή μας, την ανθρωπιά μας, και θα φτιάξουμε την χαλασμένη πρίζα επιτέλους. Το μπαλκόνι έχει πλέον ιδιαίτερη θέση στην καθημερινότητα μας.
Πριν έναν μήνα όμως είχαμε άλυτα προβλήματα. Δειλείμματα, και όνειρα.
Και τώρα τη κάνουμε;
Πρώτα από όλα. Νέο προγραμματισμό. Αισιοδοξούμε γιατί η νέα κατάσταση άλλαξε τα δεδομένα που υπήρχαν. Δημιούργησε ένα πρόβλημα, έλυσε όμως άλλα προβλήματα
Προβληματιζόμαστε γιατί δεν ξέρουμε ποια από αυτά τα μέτρα θα μείνουν για πάντα.
Αν μείνουν θα προσπαθήσουν να πλείξουν τις συνήθειες μας και τα πιστεύω μας.
Εδώ θα είμαστε να τα αντιμετωπίσουμε καλή τή πίστη, αλλά και με αγώνες όπου και εάν χρειαστεί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου