Περί εμπιστοσύνης ο λόγος.
Σαν φορολογούμενοι πολίτες σε ένα κράτος, είμαστε ουσιαστικά και επενδυτές του κράτους στο οποίο κινούμαστε εργαζόμαστε και διαβιούμε.
Και κάθε τέσσερα περίπου χρόνια, διαλέγουμε τον διευθήνων σύμβουλο που θα αναλάβει να κάνει πράξη, το κεφάλαιο ( εμπιστοσύνης και χρήματος ) που του δώσαμε.
Παρόλο όμως που επενδύουμε τα κεφάλαια μας, ένα μέρος από εμάς, δεν ασχολείται με την τύχη τους, ένα άλλο μέρος που ψηφίζει τον διευθυντή δεν γνωρίζει αν είναι κατάλληλος για την θέση αλλά τον ψηφίζει ή και όχι, και ένα άλλο μέρος συνηδειτά ή και για τους δικούς του λόγους τον ψηφίζει.
Στην χρηματοπιστωτική αγορά που δημιουργήσαμε λοιπόν, υπάρχει μια καχυποψία, γιατί το 95 της εκατό της αγοράς, δεν είναι συνηδειτοποιημένο.
Παρόλο όμως αυτό, υπάρχει η αγορά, αλλά δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη. Όταν λοιπόν υπάρχει μεγάλη πτώση στην αγορά, το 95% των επενδυτών, ζητά από το 5% , να αναλάβει την ιστορική του ευθήνη.
Η πλειοψηφία των επενδυτών λοιπόν, οι μη συνηδητοποιημένοι επενδυτές, θεωρεί ξαφνικά, πως έχουν χρέος οι ολιγοψηφία των συνηδητοποιημένων επενδυτών, να τους βγάλουν από την δύσκολη θέση.
Για ποιον λόγο να το κάνουν κανείς δεν ξέρει. Η εμπιστοσύνη στην αγορά δεν αποκαταστάθηκε, άρα εκ των πραγμάτων η ανάπτυξη θα είναι ψεύτικη και σύντομη
Και αυτοί δεν το κάνουν για να μην καταστραφούν και γιατί βοηθούν μόνον όταν το σύνολο των επενδυτών της χώρας κηνδυνεύει να χαθεί.
Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος πού η εκκλησία δεν ανοίγει τα ταμεία της. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που όχι μόνον δεν ανοίγει τα ταμεία της, αλλά πολλές φορές, παίρνει από αυτό το κράτος χρήματα για να κάνει φιλανθρωπικό έργο.
Ούτε αυτή εμπνέει εμπιστοσύνη, ούτε το κράτος. Γιατί φοβάται το Θεριό ο Γιάννης, και το Θεριό, φοβάται επίσης τον Γιάννη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου